fietskarren: high five

Voor mij een bende deinende peuters. De heiligman is met goed fatsoen niet te zien. Hij beweegt niet veel maar er omheen gebeurt van alles. Om de zoveel tijd, is de muziekpiet achter de coulissen bezig zijn nieuwe sinterklaashit in de speler te proppen. Doe mij een pepernoot en een lekker schui-huimpie. is de strekking. Na drie keer komt het je strot uit, maar bij de kleuters en peuters gaat het erin als koedk, mag ik wel zeggen. Gijs wordt het teveel en hij neemt de benen. Eigenlijk heeft ie gelijk, maar ik moet door. Sint overwwegt zijn portret aan te schaffen. 

ik ben uitgenodigd een raam te vullen voor de kerst-expo van de Haagweg. De bedoeling is dat elke kunstenaar een raam voor zijn rekening neemt en dat op een eigen manier invult. Veel collega's doen iets met lampjes...Omdat ik te laat begonnen ben en niks heb, is dat dan maar het onderwerp van mijn bijdrage: This is it? Een bizar strip-werk: elk plaatje is zorgvuldig door mij in olie op een apneeltje gezet.Er wordt hard gewerkt die dag in het electrolokaal. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik achterloop. Vanochtend kwam ik binnen met een bundeltje waaihoud. Sommigen waren al aan het afronden. Ik improviseer wel wat. Ik ga als laatste weg, ik moet mijn laatste paneeltje nog schilderen. Vroeg opstaan dus.

passer domesticus

Speciaal voor deze gelegenheid is de Kunsthal zo aardig geweest plaats te bieden aan de 600 mensen die op deze opening zijn afgekomen. het draait om de mus. Of althans het uitsterven daarvan. Peter Muller, die in zijn kleine galerietje al een ware happening op dut gebied georganiseerd had, heeft het voor elkaar. In het museum voor natuurhistorie in Rotterdam is nu de grote mussententoonsttelling ingericht. Peter is dan ook (beneden in de zaal) zichtbaar opgetogen. Het wordt een jolige boel, met tsjilpende musici, een stokoude engelse mussenspecialist en geagiteerde Margreet Dolman (dan is ze het leukst).
Een geweldige tentoonstelling, niet heel groot, maar met enorm veel zorg en aandacht ingericht.
En ik hang er ook. Mijn mussen-Tokkie-familie flitst zelfs even voorbij in het 8-uur journaal van die dag, zo verneem ik per SMS. Two seconds of fame.
Verder een chaotische bomvolle openening, vol met celebreties. Maar ik heb geen tijd, ik spoed mij naar het station. Als ik de volgende trein haal, kan ik op nog net tijd zijn voor de rapportgesprekken op school.

Barthel en zijn makita in actie.

Drenthe, najaar 2006, vroeg opgestaan...

Alkmaar. Ik was hier al eerder. Voor een streekmuseum behoorlijk fors. De gevoelstentoonstelling voldoet aan alle verwachtingen. Goeie tekeningen van Gestel, maar ik kom voor de 1e verdieping. Het hele bezit aan Toorops bij elkaar. Weer getroffen door het familie portret van de Raedeckers en de staat van de kaasdragers. Hij golft gigantisch. Dat komt met de jaren, vrees ik. En dat zeg ik: die net een kartonnetje verkocht heb dat nu al erger golft dan dit meesterwerk. Op de terugweg belanden we in de noodzakelijke speeltuin in Santpoort-Noord. Gelukkig heb ik spullen bij me.

Patmos, eindelijk voltooid

 

The impressionists

Soms is er toch wel iets aardigs op TV. The impressionists is een mini-serie. Geen top-acteer-prestaties, soms wel erg geromantiseerd en overtrokken, maar ik kijk daar graag naar. Het komt erop neer dat Monet (met de bekende baard) in Giverny terugkijkt op het doorbreken van hemzelf en zijn schildervrienden, op verzoek van een bedremmelde journalist. (michael Palin??)
Dat wordt natuurlijk een aaneenschakeling van anekdotes over de heren. Kostelijk.
Degas bleek een vervelend kereltje die Monet wist te verrassen met zijn eigen doodsbericht in de krant. Degas had deze zelf laten plaatsen. Wist ik niet. En ook niet dat ie harde porno in geheime schetsboeken maakte (voor eigen gebruik).

De groep Domburg

Ik draai de deur van het slot, hijs mijn veldezel op mijn rug, neem een met linnen bespannen houten vouw-krukje en sluip geruisloos naar buiten. Het pad af en de tuin door. De anderen slapen uiteraard nog. Zij zijn hier al twee weken, en hebben gewerkt als beesten. Het ene doek na het andere. Een enorme productie, opgezweept door elkaars enthousiasme. Ik heb dus wat in te halen. Ik weet de weg, want vannacht zijn we (lazarus) dezelfde route naar het strand gegaan. Het parkeerterrein is goddank goed verlicht. In de bowling brandt licht. De weg op het wijkje door, dan een betonnen trap de duinen in. God wat is het donker. Als het nacht wordt , wordt het hier echt nacht.
De hoge hil, zo heet het hier. Ik klap mijn houten krukje uit en wacht op de ochtenschemer. Hier was het dus. Mondriaan heeft hier gezeten. Bij deze paalhoofden, bij deze branding, deze duinen geschilderd op een stukkie karton. Heilige grond. En ik mag hier nu werken.
Vannacht zijn we hier achter de paalhoofden gaan dippen. Gijs D (alias de trekzaag) had meiden geregeld. Ze zijn model of ze komen gewoon eten. De blondste wil ook best zwemmen. Dus dat doen we dan.
Half zeven nu. Aan het werk.

krabben, verenigt u. Een klus voor vriend. Op drie lagen lak. Hopen dat het pakt.

Bermbrandt in de Lakenhal

Onder pseudoniem Bermbrandt heb ik zojuist een aantal etsen achtergelaten in de Lakenhal en de Rembrandt ontvangsthal. Dat gezeik over Rembrandt, ik ken geen kunstenaar die het niet zat is dat Rembrandt-gezeik van de laatste tijd. Too much, is eufemistisch uitgedrukt. Een klein geintje om te protesteren.
Geen onaardige ets overigens.

kratten rode tomaten

De heer Eigen gaat mij voor het hok in. De krochten van een supermarkt waar ik mijn jas kwijt kan en waar ik (als dat nodig is) naar de plee kan, en water kan halen. Langs de croissants ga ik weer de winkel in. Waar ga ik staan? Meneer Eigen stelt het vast niet op prijs als ik klanten te veel voor de voeten loop. Bij de groenten is plek zat. En mooie contrasten. het rood van de kratten tomaten moet de kern worden van het schilderij. Ik vouw de ezel uit, zet een paletje op en begin.
Gijs pakt de andere hoek.

varianten

De laatste dagen heb ik moeten doorbrengen in het bovenatelier, mijn grafiekhok. Daar staat mijn oude etspers en een klein hoogdruk handpersje, waarmee ik houtsnedes en lino's afdruk. Waanzinnige Clara heeft mij geboekt op een vogeltentoonstelling in haar pompje. Dus in godsnaam doe ik dan maar weer mee. Omdat de meerkoet geheel is uitverkocht en van het kauwtje nog slechts 1 aanvaardbaar exemplaar over is, moet ik op de valreep in de zelfde trant iets produceren.
Eeuwig probleem bij dit soort dingen is, dat elke variant iets wel iets voor heeft op de ander. De een is beter afgedrukt in het zwart. De ander heeft een mooiere kleurstelling....
Afmaken, drogen en inleveren die hap.

meeuw uitlaat.

Hoog tijd dat ik aandacht besteed aan het werk van mijn beste leerling J. Den Dulk. Met enige regelmaat verschijnt hij met meegebracht werk in het atelier. Dan bespreken we het een en ander, dan kan hij weer verder.

Ik heb zijn werk zien ontwikkelen van onbeholpen abstracte doeken, naar een geheel eigen figuratieve verftaal. Ik ben altijd erg blij met zijn kwaststreek. Als die behouden blijft heb ik hoge verwachtingen.

Gisteren kwam hij met deze bizarre voorstelling van een meisje dat haar meeuw uitlaat. volgens mij een belangrijk schilderij.

Op een druilerige zaterdagmiddag onthullen Haasnoot en Tinga een plaquette op de plek waar ooit hun beeld Geen Kunst was neergezet, en nu weer (door henzelf) was verwijderd. Stemmige toespraak, koffie en cake na afloop zoals dat hoort op een begrafenis. En vrolijke opluchting na het ritueel. Ik was niet erg rouwig, maar ik was er wel. 

Kanaal

De belgische overheid doet niet veel aan het wegennet. Zo heb ik kunnen constateren. Voortdurend moet ik oneffenheden en kuilen, platgereden egels en boomwortels ontwijken. Dat gaat moeilijk. Want ik ben zwaar beladen. Achter mij hangt een karretje, met daarin de noodzakelijke matjes, slaapzakken, en een tweetal tenten. Dan is ie vol. De andere bagage hebben we in de fietstassen gestoken. ieder draagt zijn deel.
Zo ook S. Met zijn negen jaar levert hij de grootste prestatie. We zijn op weg naar Parijs. Met de belofte aan een groot pretpark hebben we de kinderen zover kunnen krijgen dat ze de ruim 500 kilometer per fiets willen afleggen. Het is heel wat. Als je negen jaar bent is wilskracht zo geboren, maar ook zo weer wegge-ebd. Het valt soms tegen. Maar we komen altijd aan.
Het kanaal is lang, recht en lommerrijk. Hoge populieren aan weerszijden van het kanaal geven een diepe koele schaduw.
We zijn vroeg, want dan is het nog koel. Als we weer even in de schaduw rijden, huivert D soms even. Hij zit bij mij voorop, en hoeft niet te trappen. Vandaar dat hij eerder afkoelt dan ik. Maar over een paar uur zal het weer ondragelijk heet zijn.
Als het goed is leidt dit kanaal ons recht Brugge in. Daar hoop ik Het laatste avondmaal van Gustave van de Woestijne terug te zien, in het Groenighe-museum. Het mooiste schilderij dat ik ken. Het is niet ver meer.
Als we even pauzeren, maak ik foto's met de mobiel, en doe ik tussen twee happen stokbrood in, in het schetsboek een kleine aquarel.

Katwijk zomer 2006

Het moet mogelijk zijn om mobiel de blogsite te benaderen. Ik ga het proberen, dan kan ik wat ik onderweg maak meteen publiceren..
Strand, Katwijk, zomer 2006

Klaar nu: Pleur op met je rembrandt.

En nu wil ik er niets meer over horen. 

Eindexamen-expo

Het is weer zomer. De eindexamen expo van de KABK is weer open. Ik ga daar graag heen, want het stemt tot nadenken. Ik ben er al een tijdje weg, maar het is of ik niet ben weggeweest. Je weet altijd wat je krijgt op zo'n eindexamen-expo. Feitelijk is het een herhaling van vorige jaren. Het is wat een vriendin van mij altijd iets artistiekerigs noemde. Het is natuurlijk verleidelijk de boel daar lekker te gaan staan neersabelen, maar ik voel daar niets voor. In dat artistiekerige zijn die verse jongens en meisjes namelijk verdomd goed opgeleid. De academie bestaat bij de gratie van het collectief aanleren van dat artistiekrige maniertje. Het is een soort taal die je leert spreken, beter kan ik het niet omschrijven. En je moet oppassen, want voor je het weet heb je het zelf aangeleerd. De ruimtes zijn geheel zwart (je breekt je nek bijna) of geheel wit. Je vind er iets op de vloer( want een goed kunstenaar werkt op de vloer), En er ligt vaak iets; een stapel hout. Uitgedroogde potaarde, gekanteld meubulair, of een geroest rijwiel. En er zweeft altijd iets (met mooie staaldraadjes), en natuurlijk zijn er de speakers, want zonder industrieele boeren bongen kom je niet veel verder (twin peaks muziek). Last but not least is er: het beeldscherm, de beamer en de DVD-opstelling.
Men laat zich door yoghurt overgieten, sluipt langs de heg (met en zonder masker) of zoemt in op puisten, tepels en moedervlekken. De lichamelijkheid mag niet ontbreken. Helaas. Ik mis toch iets. En in de trein terug zit ik tegenover zo'n studente en ineens weet ik het: geen vlekken. Ik mis de vlekken. Het enige antwoord op deze stortvloed aan museale kwaliteit, is het werken zelf. Ik ga de boer op. Ik trek met mijn veldezel het land in en ga schaamteloos aan het werk. In de openbaarheid. Want dat is wat er fout is, de artistiekerige concurrentie houdt de atelierdeuren gesloten, en werkt bewust de mythe in de hand dat degenen die er geen verstand van zeggen te hebben geen getuige mogen zijn van de totstandkoming van grote kunst. Jullie begrijpen het toch niet, en daarom moet jet ook maar niet zien. Het publiek wil geen artsitiekrige onzin. Ze willen een clichee, ze willen Rembrandt. Niet in het echt, maar op een botervloot. Dat is wel zo makkelijk.
Ik merk het in het onderwijs. Kinderen denken: een kunstenaar is een gekwelde gevlekte meneer achter een ezel, die een palet vasthoudt en die een zonovergoten olieverf landschap schildert. Nou vooruit dan maar.
In praktijk: een zwartgeklede iets gevulde studente (hmmm, met bril) die met illegaal gedownloade photoshop een blow-up van een miniatuur huisje manipuleert, laat afdrukken op a-nul-formaat en het resultaat wat opleukt met acrylverf uit de tube. Snel smeren, gauw thuis. Zoiets.Tussen die twee uitersten gaapt een kloof van de afmetingen van de Grand Canyon. Er is iets mis in de kunst. Zoveel is duidelijk.
Ik ben een schilder. Een eenvoudige schilder. Ik moet niet lullen, maar ik moet schilderen. Zo simpel is het.