Ik draai de deur van het slot, hijs mijn veldezel op mijn rug, neem een met linnen bespannen houten vouw-krukje en sluip geruisloos naar buiten. Het pad af en de tuin door. De anderen slapen uiteraard nog. Zij zijn hier al twee weken, en hebben gewerkt als beesten. Het ene doek na het andere. Een enorme productie, opgezweept door elkaars enthousiasme. Ik heb dus wat in te halen. Ik weet de weg, want vannacht zijn we (lazarus) dezelfde route naar het strand gegaan. Het parkeerterrein is goddank goed verlicht. In de bowling brandt licht. De weg op het wijkje door, dan een betonnen trap de duinen in. God wat is het donker. Als het nacht wordt , wordt het hier echt nacht.
De hoge hil, zo heet het hier. Ik klap mijn houten krukje uit en wacht op de ochtenschemer. Hier was het dus. Mondriaan heeft hier gezeten. Bij deze paalhoofden, bij deze branding, deze duinen geschilderd op een stukkie karton. Heilige grond. En ik mag hier nu werken.
Vannacht zijn we hier achter de paalhoofden gaan dippen. Gijs D (alias de trekzaag) had meiden geregeld. Ze zijn model of ze komen gewoon eten. De blondste wil ook best zwemmen. Dus dat doen we dan.
Half zeven nu. Aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten