kunstroute 2007

Scheltema is bomvol. Donker maar wel gezellig. Vriend en vijand zijn aanwezig. Meiden met worst en wijn gaan rond. Ik schud handen, klop schouders, zwaai naar deze of geen en aai gemoedelijk hier en daar een kale kop. Later op de avond wordt er iets uitgereikt. Een prijs, zo verneem ik. Geen van de genomineerden ken ik of doet me iets, maar de toespraak is leuk en Lenferink doet een dansje. Dat is al leuk genoeg.
De volgende dag. Ik heb de toegangsroute aangegeven met pijlen en zo worden de gasten achterom geleid naar mijn atelier. Dat lukt best aardig want ze komen met redelijke aantallen. Twee dagen draai ik mijn verhaal af, en neem gemeende complimenten in ontvangst. Zowaar verkoop weer wat dingen.

Om een of andere reden komt de Schakel niet opdagen. Ze bellen af. Jammer, maar voor mij onverwachte gelegenheid om Hercules definitief aan te pakken. Het kobalt van de achtergond moet verdwijnen. te schraal te krijterig, te gewoontjes.

De stronk (de stoorzender) in coulisse 1 kort ik in. Hij steekt nu niet meer voorbij de rokken van Hercules, wat sterker is dan de eerste versie. Het is werkelijk een irritant ding geworden en dat bevalt me wel. De kleurstelling (vermilioen en omber, aangelicht met getemperd mengsel van oker en gelen) bevalt me nu wel. Nog wat klooien aan anatomie, beslissing nemen over wel of geen leeuwenkop en de armband (voor de kijkers rechts) verwijderen. Dan moet 't m'zijn.

bebrilde architect.

Vroeger, toen ik nog mijn avonden doorbracht op de academie, en de les vlotte om wat voor reden dan ook niet echt, dan ging ik wel eens een kijkje nemen bij de collega's van architectuur. De gang door en dan boven, tweede verdieping. Altijd leuk, altijd een avontuur. Dat was me wat met die jongens. Ik sprak een keer een trendy bebrilde aankomend architect, die daar nog laat aan het werk was, aan over de esthetische kwaliteiten van zijn maquette. Hij keek me aan of ie pis zag branden. Dat was wel het laatste criterium waarmee zijn werk beoordeeld moest worden, zo vond hij. Of ik iets heel fouts gezegd had.
Gisteren stond ik voor hetzelfde dilemma. Met een gering budget en te dik foamboard heb ik in twee ochtenden een maquette in elkaar gedraaid voor de nieuwe locatie van de Leidse Zaak. Lof van ieder maar voor mij weer een les: de nauwkeurige en heldere weergave moet prevaleren boven de esthetiek. Een kunstenaar moet zich eigenlijk niet begeven op het terrein van architect en vice versa.

De invloed van de computerspellen van de jongens of gewoon een hernieuwde belangstelling voor mythologie. Ik weet het niet. Hoe dan ook, hij stond er zo op en de plasticiteit in groene aarde bevalt me. Kan wel wat worden denk ik.