De weblog van:

Mijn foto
Leiden, Netherlands
Kunstschilder, graficus, beeldhouwer, bassist

zondag, april 30, 2006

doodstille jachthaven



Ik ben in Naarden. De houten blokhut waarin ik nu in alle vroegte zit te werken kijkt uit op een doodstille jachthaven met dobberende bootjes. Het is bitter koud voor de tijd van het jaar. Vannacht een graad of twee. Het electrische kacheltje dat we hebben meegbracht, moet op vol vermogen draaien om de ruimte te kunnen verwarmen. De verf droogt maar langzaam.

Zo dadelijk zullen we naar Muiden rijden. Daar bezoeken we het muiderslot. Dat is voor mijn jongens (die riddergek zijn) het hoogtepunt van deze mini-vakantie.

vrijdag, april 28, 2006

Esser

Ik deze tentoonstelling gepland tijdens een vakantie in de buurt (Naarden), maar op internet zag ik dat ik een dag te laat zou zijn. Tot en met de 28e. Daarom gaan we alvast op en neer met de Kangoo onder schooltijd. Het kan nog.
In Laren hangt altijd de geur van dames met hoeden en omslagdoeken. Daar moet je doorheen. Want wat er te zien is heeft kloten. Het is geweldig goed. Dat kleine schilderijtje van Gestel met een waanzinnig warm koud kontrast in schaduw parijen die zich over de weg(?) draperen, dat hangt er gewoon. Verbazend.
En die Mondriaan-dingen op karton aan het Gein. Die ken ik natuurlijk uit het gemeentemuseum, maar deze zijn beter, nonchalanter, aandoenlijker.
Heel veel tekeningen ook, recht uit het schetsboek. In ruil voor een doktersconsult. Zo hoort het! Dat is verzamelen.

maandag, april 24, 2006

Enig rukken en wringen


De spullen worden gereden door twee zwijgzame Parnassia-medewerkers die met een truck en oplegger rond een uur of tien bij het atelier verschijnen. Misprijzend bekijken ze de troep in het atelier (terwijl ik net had opgeruimd) en laden mijn werk in met winkeltrollys en hydrolische liftjes. Indrukwekkend.
Inderdaad past het werk qua hoogte in de lift, maar de diepte is blijkbaar niet doorgekomen. De liftdeur gaat niet dicht. probleem. Het doek is ook te groot om een ingewikkelde draai door het trappenhuis te maken. Het gaat gewoon niet. En we moeten naar de negende. Maar we geven niet op. Herbezinning. Bij de andere lift, zo blijkt is een klein extra plekje achter de leuning vrij, en dat geeft een centimeter meer speling. Met enig rukken en wringen zien we kans de deur te doen sluiten. Ik voel dat ik omhoog ga.

zaterdag, april 22, 2006



Omdat de expo voor de ggd rond is, heb ik nog de tijd om voor te bereiden voor de expo in High Q (westeinde ziekenhuis). Een haastklus maar het moet...

Zo'n tentoonstelling waar niets uit zal rollen maar wel mooi is om te doen. Ik mag vooral mezelf niet teleurstellen. Op de valreep maak ik twee pastels op grijsboard die moeten aansluiten bij de thematiek van de expo: tram en bus. Ik heb ze lang niet uit de doos gehad die krijtjes, eigenlijk was mijn pastel-periode nog voor de academie, toen ik met die techniek ilustraties maakte voor een nooit gepubliceerd prentenboek. Bernardus en Theodorus, zoiets was de titel. Wederom blijkt dat een keuze voor goed materiaal het verschil maakt. Ik werk met een doos goede Rembrandt en schaf erbij wat wit-tinten aan. Ook ontdek ik weer de charme van litho-potlood, waarmee ik een nastudie van Lijn 2 doe. Passpartout snijden en hop de lijst in.

vrijdag, april 21, 2006

Knippen is ook studeren.

Er is een tijd geweest dat ik 's avonds naar de academie vertrok met een schetsboek onder mijn arm dat uitpuilde van de foto's en de knipsels: plaatjes uit de krant, kunstkaarten, oude foto's, cut-outs van eerdere werken. "knippen is ook studeren", was mij verteld, door de docent tekenen. Grote man, mooie kale kop, stoppelbaardje. Nerveuze tred.
Dezelfde docent die me op mijn eerste dag aanspoorde om altijd een scheur bij je te hebben. Ja. Een schaar kon je nog wel eens vergeten, een scheur heb je altijd bij je. Leuk. Om je te bescheuren!", had ik moeten zeggen. maar dat doe je dan niet.
Het was het jaar van de eindeloze reeks collages. Ik heb er nog wel een paar.
Toch was het best nuttig. Dat selectief scheuren trinde je blik. Je hap-snapte snel wat materiaal van de leestafel thuis, of uit je schetsboek, je verschoof het een en ander en dan was je huiswerk weer klaar.
"Zie je dat?", zei hij dan, "nu zit je in de goede richting".
Toen dacht je: "die man is gek. Ik zie het niet." Nu begrijp je niet dat iemand het niet ziet.
Ik vraag me af: waarom kan een ongetraind oog wel beoordelen of iets klopt bij het eindresultaat, maar bakt ie er geen reet van tijdens de weg er naartoe. Hoe zit dat?

zaterdag, april 15, 2006

Guernica

We waren even in Schiedam. Dat is een goede stad. Ik wil daar best wonen.
SMS (stedelijk museum Schiedam) is opnieuw geopend. Dan zijn ze altijd blij met jong publiek, dus had ik mijn jongens meegenomen. Ze werden gelijmd met een button en een kleurplaat. Altijd goed. Maar ze vonden het ook nog echt leuk. Eerlijk is eerlijk.
Op een gegeven moment zaten ze daar met Mar alledrie braafjes naar een een loodzware jaren zestig-documentaire film te kijken over de Guernica. Zie dat nou zitten, dacht ik tevreden. dat is pas culturele opvoeding. Niet in de strotjes duwen, maar gewoon veel aanbieden. Nee: meenemen, gewoon alleen maar meenemen. Dan gaat het vanzelf. En volgende week naar Ice-age 2 natuurlijk. Ook heel belangrijk.

maandag, april 10, 2006

Formaat: 6,5 x 8,0 centimeter.


Wat is dat toch? Ik maak nu een jaar of zeven etsen. Geploeteren eindeloos geprobeer. Jaren heeft het geduurd voordat ik er iets fantsoenlijks uit wist te persen. Geen probleem. Dat hoort zo. Je moet een soort gevoel ontwikkelen voor zuursamenstelling en afstelling van de pers.
Ik vind dat ik dat nu wel zo'n beetje beheers.
Maar dan: dat formaat. Ik slaag er maar nooit in een deugdelijke ets te maken die groter is dan 20 cm breedte (hooguit). Ieder die mijn werk kent, weet dat ik grote formaten op schildergebied beslist niet schuw, maar een grote ets: het lukt me gewoon niet. Ik moet het erkennen.
Bovendien is mijn vilt versleten. De aquatint drukt niet af zoals ik dat wil. Met een oude place-mat gaat het stukken beter. Het is dus ook de schuld van Blokker dat ik niet groter ga.

dinsdag, april 04, 2006

Courbet


Het kan niet anders. Je wordt toch afgeleid. Naast de A4 hebben ze een tijdlang een geile huisvrouw met bijhorend 06 nummer gehad. Dat leidde ook tot ongelukken. Want je kan je ogen er niet vanaf houdenals je erlangs rijdt. Teminste ik niet. Dat heb ik nou ook met die blow-up van blanke borsten die op de affiche staan die het gemeentemuseum heeft bedacht bij de tentoonstelling De naakte waarheid, over Courbets naakten. Weg met dat ding. Ik ging er wel naartoe natuurlijk. Het was in de bekende ruimtes waar de tijdelijke tentoonstellingen te zien zijn.
Wat er verder aan geschilderd bloot te zien is, wordt ik niet bepaald geil van. Academische staaltjes van plasticiteit en Ingres-achtige struise dames zonder schaamhaar. Alles van mindere goden. Ik kom voor Courbet. Het schilderij wat ik hoopte te zien is er slechts in reproductie. Een grote prachtige behaarde kut in close up, van de hand van de geile schilder zelf. Schildertechnisch is Courbet zijn tijd ver vooruit. Je ziet al: een modern schilder heeft aandacht voor volume en vorm.
Nee. Dan echt leuker zijn die heel oude foto's van leuke franse meisjes (mooi gevuld), met de armen in steuntjes om het de hele sluitertijd lang (uren) vol te houden om stil te staan (natuurlijk kou gevat) die aan alle kanten opgeleukt zijn met indrukwekkende stempels om te laten zien dat het hiet gaat om studiemateriaal gaat en niet om harde negentiende eeuwse porno. Met reet.