moederborden

Mijn eerste kostte 500 piek. Een reusachtige IBM-bak die een soort zachte floppy's vrat. Ik weet niet meer wat erop kon, maar hij maakte een reusachtig kabaal en had zo'n scherm met groen oplichtende letters. jarenlang deed ik er mijn teksten op. Het was een wonder.
Toen heb ik geleerd hoe PC's georganiseerd zijn. Hoe dos werkt En wat een bios is. En wanneer wat wordt afgelezen. primaire kennis. Maar essentieel als je er vandaag de dag mee aan de slag wil.
Nu zit ik al drie dagen te sleutelen aan verschillende moederborden. Onze laatste was niet meer dan een plastic tas gevuld met een moederbord, een nieuwe processor en aan kastje waar het in kan. Ik ben gewend aan hardware self installeren, maar processor en moederborden had ik nooit gedaan. Het was zweten, maar ik ben geslaagd.
De oude pentium vier waande ik overleden, maar vanmiddag heb ik 'm weer tot leven gewekt met een nieuw koelinkje op de processor (2 euro). Hij staat nu bij de jongens. De Dell (pentium 3) maak ik weer werkend met oude onderdelen. Voor reserve.

ondanks het sleutelen: goed kunnen werken. (waarvan akte)

rijnsburgerweg

Maak een studie van een pand aan rijnsburgerweg. Als we vroeger naar de orthodondist liepen gingen we er langs.

bedrijfskantine

Ik was gevraagd mijn licht eens te laten schijnen over de aankleding van een bedrijfskantine. Moeilijk. Die middag word ik rondgeleid. Men verwacht van mij dat ik met een oplossing kom voor de wanden. Een lastige zaak. Maar ik ben er voor opgeleid. Ik struin wat rond om tijd te winnen. Ze willen erg graag dat ik er zelf ga hangen. Dat circuit doe ik eigenlijk niet meer, maar ik maak een uitzondering. Het is misschien een kans om Lijn 2 te exposeren. Als ik goed heb opgelet komt ie aan de voorkant voorbij, halte Leyenburg. In de verte hoor ik 'm klingelen.

Spanning.

Het andere grote doek wat ik met Mo's linnen heb opgespannen moet er aan geloven. Bijlijmen met beenderlijm doe ik niet meer. Heel ambachtelijk maar het werkt niet. De spanning wordt dan heel plaatselijk opgevoerd, en dan is het middel erger dan de kwaal. Nietjes loswrikken en een actie met de spantang is tot nu toe beter. In plaats van gesso, doe ik de grondering toch maar met acryl, voor de goede spanning. Als ik wegga is het doek de ergste rimpels kwijt en staat het als een trommelvel. Laat het zo blijven, in godsnaam.
Gisteravond met J op een steenkoud atelier. Bij gebrek aan werk bespreken we de contrasten. Ik haal Itten weer eens op. Dat blijkt nuttig. Veel fouten zijn daarop terug te voeren. J heeft moeite met het simultaan-contrast, dat is vreemd want hij gebruikt het veelvuldig. Tijdens zijn time-out zal hij dat zelf ontdekken.

de vingerling

Weer bezig met de Vingerling. Uitgestofzuigd en een eerste stook geprobeerd. Moeilijk. Leeuw had wat tegeltjes geimproviseerd en ik had in witte chamotte eerste probeersels gefabriceerd. Een week of twee voorgedroogd. Ik ga er maar van uit dat alles wat er in zit waarschijnlijk ook verloren gaat. Zat feitelijk geen serieus werk bij. Dat komt wel als we wat verder zijn. Leeuw is er niet om een oogje in het zeil te houden. Dat is lastig. Vandaar dat ik wat clienten moet aansporen af en toe een blik te werpen op het display. Je moet er bij blijven zo'n oven. Uiteindelijk moet ik J bellen om de stekker eruit te knallen.
Wanneer de Vingerling afslaat is mij nog totaal onduidelijk.
De zwarte regelaar voor de stroomtoevoer heb ik nog niet onder controle.
Misschien weet stier raad.
Ondertussen is ijsbeer begonnen aan een pollock-experiment. Hij komt er goed doorheen. Ontwikkelt zich razendsnel.

open dag.

Grijze mannen en een handjevol vrouwen nemen een kijkje op de Haagweg. Studenten van de ambachtsschool toen genodigd door de huidige generatie. Een invasie van leidse mannetjes, die uitsluitend in de verleden tijd spreken. Ik ben er niet dol op. Ze zitten overal aan en ze klagen over tocht. De rondleiders (gekleurde hestjes en labels) doen pogingen om de te verduidelijken wat er nu gebeurt. Een onbegonnen zaak, het zegt ze niks. Natuurlijk niet.
Voor de vorm werk ik, dat wil zeggen: ik doe alsof, voel me zeer ongemakkelijk.

Armando-museum

Ik ga met J naar het Armando-museum. Dat stond al een tijdje. Hij pikt me op met zijn asbak. Achterin een zwijgende hond.
Mooie stille open ruimte. Een omgebouwde barok-basiliek. past er wel bij, want het is melancholie wat de klok slaat. Sommigen zijn bagger, anderen heel goed. Ik zie er wel wat in. Ik ben wel onder de indruk van een fors doek met een grote schedel-achtige kop in groene aarde. Verdomd leuk gesmeerd. De video biedt uitsluitsel. Natuurlijk door Cherry Duyns (melancholie-vriendje). En ook weer: herenleed. Subtiel en goed was dat toch. Bij de koffie besluiten we dat dat niet meer is zoiets, als herenleed. Jammer.
Mischien toch ook een soort fenomeen: Armando. hij mag alles van mij, want hij geeft geen krimp. Zo aankloten dat mag alleen als je een geloofwaardig fenomeen bent en ook een lieve opa.
In dat kader doen we vooraf in de Zonnehof, het late werk van Wolkers. In orde, maar bij vlagen ook kut met peren. Maar dat mag als je opa Jan bent.

Uitschot gaat plat.

Uitschot opent de langverwachte klimwand. Dat doen ze in pak, dit keer. Tegenwoordig zijn H en T dikke maatjes met Leidse incrowd. Geen shabby outfits meer. Verschil moet er zijn. Tot voor kort zat het geval tegen de wand van het atelier bij de fabriek. Nu is ie bevestigd op een flinke blinde muur, bij Verbum Dei. Hangt mooi. Maar ik vond de drie-dimensionale periode beter.Er is gluhwein en spekkies voor de toegestroomde jeugd. Een travestiet, (voor wie wil lachen), Leidse Kees (voor wie ervan houdt) en een vergunning voor het tijdelijk stremmen van het verkeer op de singel. Toe maar. Zij wel.

Een van de jongens is bezig aan een ijsbeer. Idioot plan, maar het begint een goed ding te worden. Na lang glaceren in pruisisch blauw, werkt R nu nat in nat aan een mooi contrasterende vloer van ijsschotsen, die verrassende effecten oplevert. Maf, dat is het goede woord. Zeester legt ondertussen de laatste hand aan zijn winderig achtende eeuws hollands landschap. Na afloop stoei ik met de oven. Eindelijk ben ik , dankzij een handgeschreven instructie-vel, doorgedrongen in het stookmenu. Nog steeds niets gebakken.

lijn2 bijna klaar

Studeren op lucian Freud.

Varkenshaar, warme grijzen met vermilioen en smeren in aangedroogd titaan. Toetsen maken en een schoon palet. Ik kom iets verder. Maandag verder.

foto-shoot

Rob O was in mijn atelier. Hij werkt aan foto-boek. En ik kom er ook in. Da's mooi. De jongens had ik naar buiten gebonjourd met een kapot croquetspel. "Ga maar buiten kleumen, mannen!"
Braaf druipen ze af.
Het wordt een heel gesleep. Voor de foto moet het halve atelier verbouwd worden, maar het is inderdaad beter zo. De compositie van mijn Lijn 2 blijkt naadloos aan te sluiten op die van de metselloods. Dat heeft Rob heel goed gezien. Hij componeert zoiets als een schilder. Maakt eerst een grisaille in polaroid. Schuift met contrasten en doet mij kunstig een voetje verschuiven voor de ideale pose.
Een tapijt van Insteek-latjesop de voorgrond, leek ons een goede regie vondst. Als de lampen goed staan en de compositie is er wel zo'n beetjeis , is het tijd om te spelen met wat we hebben. De verkleumde jongens bemoeien zich er ook mee. Ze mogen, onder belofte van een krentenbol en donut meekijken. Lars en Siemen figureren in de laatste shoots. Marc krijgt ook een rolletje.
Een vakman.

De gipsen apen van Blijdorp

de Verkade-albums bij ons thuis. Ik heb ze stukgelezen. Vooral die twee over dierentuinen. Er was er een met een aapje, een ander had een damhertenfamilie voorop. het apen-boek was mijn favoriet. Er was een plaat van een (wol?)-aap dat leek op een roze oud mannetje. Ik herinner me een grasveld met een chimp die zich rechtop opricht met een tak, bij een autoband, toeschouwers aan een hek in de verte.
Er was iets gruwelijks en geheimzinnigs aan die platen. Er was een serie over de vogelverblijven in Artis. Steltlopertjes en vreemde duiven. Allemaal even onwaarschijnlijk van kleur.
En die roerdomp. Er was een grote plaat van watervogels bij een donkere dreigende ruine. Met een roerdomp dus. Mijn vader kon de roep van een roerdomp imiteren op een lege bierfles. Ik schrok me rot.
Door de Verkade-albums ben ik verslingerd geraakt aan oude dierentuin-architectuur. het leeuwenverblijf in Rotterdam. Die dieren doen me niks. Het is het hok dat telt. Je ziet in zo'n verblijf hoe vroegere genraties omgingen met dieren. Ik bedoel niet de krapte, maar hoe het gebouwd is. Zo'n verblijf is net een Follie. Het heeft een stijl, maar geen functie. De facade dient nergens toe, een soort joyeus opsmuk dat de bewoners niets zegt. Die leeuw (tegenwoordig huizen er hyena's) zal het worst wezen hoe zo'n hok is ingedeeld.
Nog veelzeggender zijn de dier-sculpturen die in een dierentuin staan. Ik ben altijd erg dol op die rij gipsen apen die in de riviera-hal van Blijdorp in de gang staan die naar de mensapen leidt. negentiende eeuw schat ik. Toen was een zo'n aap nog een mysterieus gevaarlijk wezen, waarin een ontembare kracht schuilt. Goede beelden.
Geen dierentuinbezoeker die zo nog naar een aap kijkt. Mysterieus en ontembaar komen ze ook niet over, die meute onderuitgezakte en neuspeuterende zilverruggen. Lachen in het apenhuis is er ook niet meer bij. Zoiets doe je niet. Mijn zoons zouden woest worden.

Artisan.

Als ik even verder niks bij de hand heb, gebruik ik vaak die Artisan verf (Winsor & Newton) voor kleine olieschetsen op karton. Zoals nu. Ik kan me nu even geen geknoei met terpentine veroorloven (kinderen hebben vakantie), dan is deze verf een goede oplossing. Kan ik toch thuis werken. Zo goed en kwaad als het gaat.
Het is olieverf, zeker, onmiskenbaar. De lijnolie is dusdanig gemodificeerd, dat het geen water afstoot, maar oplosbaar is in water. In beperkte mate kun je traditionele olieverf toevoegen, wat ik steeds meer doe, want de kleurkracht van deze verf neemt snel af. De kwaliteit laat te wensen over. De roden en gelen zijn niet best vind ik. De okers, het cobalt en de sienna's zijn weer heel goed. Vreemd. Winsor levert ook een stroperig medium bij deze serie, die me wel bevalt. Die gebruik ik veelvukldig, maar ik neem hiermee een risico. In combinatie met gewone olieverf, rageertdit medium heel vreemd. De droogtijd neemt gigantisch af(wat ik niet wil), de vloeing van de verf neemt snel af (zeker als de verwarming hoog staat, zoals nu). Dat los ik op door "gewoon"-Goedman schildersmedium toe te voegen. Dat kan dus eigenlijk niet....

Gluren naar HKO

Ik kon op bezoek bij een verzamelaar. Hoe wordt je dat vraag ik me af. Daar rol je in begrijp ik. Of je wordt gebeld dat er weer een te koop is: een HKO (Harm Kamerlingh Omnes). En voor je het weet ben je er dan een. En dat weet Christies dan ook.
Ik werd langs de topstukken geleid. En er hing voor een vermogen... Verrukkelijke schilderijen. Niet alles, maar toch. Je zou ze maar hebben.
Ik had er 1 zien hangen achter de balie. Zomaar in het wild. Dat is gaaf, dacht toen nog. Dus had ik gemaild. En ik kon komen. Nog even en ik hang er zelf.
Ze liet ze zien als toonde ze haar kinderen. En zo hoort het ook. Dat moet bij verzamelaars. Je kinderen moet je in de buurt hebben, en af en toe even liefdevol naar gluren.

Terug naar varkenshaar.

Ik ben terug bij af. Zoals ik geleerd heb op de KABK: olieverf hanteer je met varkenshaar. In loop der jaren, heb ik me daar van afgekeerd, jarenlang aan runder geweest, das geprobeerd, in een dolle bui 100 euro aan marter uitgegeven. was in no time versleten. Nooit meer.
Toen: synthetisch, kattetongen van runder. Dat was de methode.
Nu ben ik weer terug. Ik wil sporen zien. Rauwe smerige sporen .In vette (liefst overjarige) olieverf. Simpel eigenlijk.

de sjaal aangepakt.

Ik werk voornamelijk aan de rechterzijde van het doek. Bij de treurige ambtenaar in de rode jas heb ik de sjaal aangepakt. dat mei-groen beviel niet. Dit warme grijs is veel beter. Ik kan er altijd nog een schotse ruit of iets dergelijks op zetten. Zijn oren heb ik nu voor de vierde keer opnieuw opgebouwd. Ze zijn nog steeds gigantisch, maar nu beter van toon.
De menging van de palen maak ik nu met meigroen, een flinke hap camium geel donker en Van Dyck-bruin. Uiteraard hoe meer naar voren hoe meer Van Dyck.
Over de blauwe buitenwereld, breng ik een glaceerlaag aan van LeFranc-cobalt (die zo koud is, dat ie nauwelijks uit de tube wil), ook over de voorkant van de tram. Het bevalt me, maar ik hoop dat het allemaal technisch kan.
Mijn nieuwe beleid. Vette slotlagen met soepige verf, maar wel met varkenshaar aangebracht. Sporen wil ik zien. Vooral in de slotlaag. De schaduwen op de stoelen brng ik aan met een grijs op basis van rode oker, zink, en weer; Van Dyck.
Toch: het gebrek aan viscositeit van mijn medium begint me steeds meer te irriteren. Toch maar weer eesn Liquin proberen. En ook, aan de studie, ik ga die Lucian Freud, toch aanschaffen. Geldproblemen of niet.

De wonderkamers(gemeentemuseum).

De jongens moeten heel vroeg zwemmen vandaag. En S is naar een vriendje. Logeren. Mooi. Tijd voor degelijk museumbezoek. Het is tenslotte weekend. Het GM was altijd al favoriet. Maar nu is de leeftijd aangebroken voor L en D om enthousiast te worden. Dat lukt, want het GM heeft iets nieuws: de wonderkamers.
Normaal gesproken ben ik tegen het multi-mediaal pimpen van een collectie. maar dit kan. en sterker: het werkt. Alles bewijst hier dat museum-bezoek verre van saai is. de jongens zijn er met moeite uit te krijgen. Je kan er je favoriete Breitner (met lorgnet) zien of ie bij iemand thuis hangt en vijf meter verder een bod uitbrengen op chinees aardewerk. Beng! Je kan drummen en loungen, stoffen voelen en korsetten proberen. Je kan op stap met Berlage en meelachen met maffe video-shorts. Alles kan en alles mag. Heel goed.

met god gesproken

Ik heb vandaag met god gesproken. Met een kleine letter, maar toch. Hij viel best mee. God blijkt een kunstenaar. Maar dat vermoedde ik al. Deze god schiep een universum aan het strand van Scheveningen, en laat daar zijn wezens rondartelen. Als hij de kans kreeg zou ze alleen laten. Ze leven van de wind en ze kunnen zichzelf al redden. Ze zullen zich uiteindelijk gaan voortplanten. Nature finds a way.

Zoals elke fatsoenlijke schepper is Theo Jansen, een schepper die de tekortkomingen van zijn Genisis onderkent. Want het is maar ijdelheid natuurlijk, de schepping op eigen houtje overdoen. Dat moet mis gaan. Dat weet Theo ook dondersgoed. God straft onmiddellijk.

We spraken erover. Ik vroeg Theo: begrijp je wel dat je wezens altijd gemaakt zijn naar voorbeeld van echte evolutie en fysica. Dat is misschien een gevaarlijke combinatie, scheppen en nadoen tegelijk. Kan dat wel?

Theo denkt van wel. Ik ga snel eens kijken.

Linke soep.

Linke soep. Net voordat A arriveert, ketst het zaagblad van mijn Ferm afkortzaag op een kopspijkertje. Het zaagblad vervormt en slaat ratelend tegen de zijkant van de gleuf die is aangebracht om het blad ruimte te geven in draaiende toestand. Een flinke vonkenregen, en het ziet er naar uit dat ie nu toch echt de vuilnisbak in kan, deze Ferm. Het is en blijft troep van de Gamma. Maar we moeten door vanavond, dus voer ik een reparatie met de nijptang uit. Voorzichtig proefdraaien nu. Geen vonken meer, maar wel een vreemd ratelend geluid. A is bezorgd. Ik moet een bril op vindt ze. Je hebt maar 1 paar ogen, meent ze, en ze heeft gelijk. De zaagsnede is natuurlijk niet om over naar huis te schrijven, maar voor dit doel: latten doorknallen, voldoet ie nog prima...
Op zoek naar ander hout, sluipen we die avond, door de donkere gangen van de haagweg, naar het atelier van Youp. Veel macabere herinneringen aan Youps overlijden, maar geen stapels latten, zoals ons door K. was voorgespiegeld. Dan maar naar de vliko.