Ik ga met J naar het Armando-museum. Dat stond al een tijdje. Hij pikt me op met zijn asbak. Achterin een zwijgende hond.
Mooie stille open ruimte. Een omgebouwde barok-basiliek. past er wel bij, want het is melancholie wat de klok slaat. Sommigen zijn bagger, anderen heel goed. Ik zie er wel wat in. Ik ben wel onder de indruk van een fors doek met een grote schedel-achtige kop in groene aarde. Verdomd leuk gesmeerd. De video biedt uitsluitsel. Natuurlijk door Cherry Duyns (melancholie-vriendje). En ook weer: herenleed. Subtiel en goed was dat toch. Bij de koffie besluiten we dat dat niet meer is zoiets, als herenleed. Jammer.
Mischien toch ook een soort fenomeen: Armando. hij mag alles van mij, want hij geeft geen krimp. Zo aankloten dat mag alleen als je een geloofwaardig fenomeen bent en ook een lieve opa.
In dat kader doen we vooraf in de Zonnehof, het late werk van Wolkers. In orde, maar bij vlagen ook kut met peren. Maar dat mag als je opa Jan bent.
