Mijn stoffige fiets zet ik in de schaduw van een boom bij het kerkhof. Veertig kliometer vanaf Doorn, aan de nadere kant van de Utrechtse heuvelrug, heb ik zojuist afgelegd. Een knisperend kiezelpad leidt naar de donkere ingang van het kerkje. Verderop onder de bomen een reusachtige Deense dog, die, mij opmerkend , even overeind komt. Iemand snoeit met een heggeschaar de stuiken.
Een rustig dorp dit Kortenhoef. Ze gaan er hier prat op een oud kunstenaarsdorp te zijn. In het hotel aan de dijk waar de roots van de bohemiens liggen kun je voor een flink bedrag nog steeds overnachten. Maar ze zijn nog dicht. En ik kan vast niet betalen met een eigen aquarel. Binnen hangt werk van Schelfhout en tijdgenoten.
Lodewijk Schelfhout is de kern van een expositie in het kerkje van Kortenhoef. Ik ga naar binnen. Vol. Heel vol, maar mooi spul.
Schelfhout had in La Ruche de beginselen van het kubisme geleerd en is aan de slag gegaan. Want zo ging dat toen. Het is ergens na 1900, en je hebt gehoord van een groep schilders die alles wat overeind stond wat schilderen betreft, in een keer omver geschilderd hebben. Dus: Als je modern genoeg was dan toog je naar Parijs. En als zwaluwen streken ze vanuit de hele westerse wereld neer in La Ruche: (de bijenkorf) in Parijs.
Zoals alle galeries, wordt ook deze ruimte beheerd door gedistingeerde dames met een leesbril, die me, in mijn vochtige fietsbroek bevreemd aankijken. Ik voel me een jonge bezoeker.
Maar het is de moeite waard want er is een hoop te lachen. De tentoonstelling is aangekleed met allerlei personalia, de kneedgum en de slecht geslepen burijn van Schelfhout zullen me worst wezen, maar geillustreerde brieven en schetsboekbladen zijn altijd de moeite waard. Ik moet erg lachen om een Ensor-achtige tekening van de schilder sjacherijnig aan het werk, gestoord door blerende kinderen in de box achter hem. Moments heureux et temps d' esperance, zoiets staat erbij. Geweldig, en herkenbaar.
