De spullen worden gereden door twee zwijgzame Parnassia-medewerkers die met een truck en oplegger rond een uur of tien bij het atelier verschijnen. Misprijzend bekijken ze de troep in het atelier (terwijl ik net had opgeruimd) en laden mijn werk in met winkeltrollys en hydrolische liftjes. Indrukwekkend.
Inderdaad past het werk qua hoogte in de lift, maar de diepte is blijkbaar niet doorgekomen. De liftdeur gaat niet dicht. probleem. Het doek is ook te groot om een ingewikkelde draai door het trappenhuis te maken. Het gaat gewoon niet. En we moeten naar de negende. Maar we geven niet op. Herbezinning. Bij de andere lift, zo blijkt is een klein extra plekje achter de leuning vrij, en dat geeft een centimeter meer speling. Met enig rukken en wringen zien we kans de deur te doen sluiten. Ik voel dat ik omhoog ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten